Imbolc; Nog even wachten...

Gisteren was zo'n vreemde dag voor ons, allerlei tegenstellingen kwamen aan bod.
Naar t ziekenhuis moeten voor hechtingen en een interesant iemand tegen komen die komt lunchen.
Geen zin hebben om iets toen en een heel mooi constructief gesprek hebben.
Ontzettend guur en koud weer en de zon lekker warm op je gezicht.
Rock die alleen wil zijn maar toch ook weer niet.
De hele dag zeiden we tegen elkaar, het is een vreemde dag. Op een gegeven moment had ik t er met een sister over en die vroeg de meest simpele vraag; "hoe voelt het voor jou dan?"
"Oh ja duhh", dacht ik. Ik liep langs ons Imbolc altaar en herinnerde me een Imbolc ritueel; de natuur en haar natuurwezens wakker drummen. Yes! Dat ga ik doen!
Rock op mn buik, drum in mn hand, handschoenen aan en de tuin in. Meteen voel ik de pompende opkomende energie van de natuur in m'n yoni.
Het was heerlijk om al drummend en zingend door de tuin te gaan. Rock sliep lekker op mn buik.
Daarna raakte ik in zo'n mooi gesprek met Daniel. Hij vertelde over hoe de mensen uit de regio deze tijd van het jaar noemen, de kou na de carnaval: "Não há Março sem Quaresma, nem Quaresma sem cieiro" "er is geen maart zonder vasten en geen vasten zonder cieiro".
Het is bijna altijd zo, dat je in februari een paar van die heerlijk zonnige, vrij warme dagen hebt en dan in begin maart gaat het ineens sneeuwen ofzo! Dat je dan tegen elkaar zegt "he gadver, ik was al in de lente-stemming".
Nou hier hebben ze daar dus een naam voor "Cieiro".
En als ik alles van vandaag bij elkaar optel betekend het eigenlijk, houd nog even in voordat je echt van start gaat, ga nog niet te snel.
En dat was wat ik gister zo duidelijk voelde! De tegenpolen van de opkomende energie en het nog even moeten wachten met gaan.
De natuur die wakker word en met de kou verteld "maar wacht nog even met uit je holletje kruipen".

With love