Priesteressen op je wenkbrauwen

In een wereld waarin de aandacht ligt op het uitvinden van het ritme van poepen, plassen, eten en slapen wordt haast vergeten dat er zoveel meer is dan het stoffelijke/fysieke.
Aan het begin van je leven, je lijf en ziel met elkaar verbinden, wat een klus is dat, zo aan schouw ik.
'S middags ervaar ik al dat Rock enorm zn best doet om in zn lijf te blijven terwijl hij in between worlds lijkt. Getuigen zijn, ondersteunen waar nodig met body drum is alles wat ik kan doen. Zorgen dat ik met mezelf verbonden ben en goed geaard. Het voorbeeld leven zodat hij ervan kan leren.
Na een tijd is hij er weer en slaapt hij uren tevreden in het bijzijn van zijn stevig geaarde vader.
'S avonds tot midden in de nacht gaan we nog een laagje dieper.
Nee, geen honger, nee geen schone luier.
Lichje weer uit, te spannend, kaars aan.
Pink in de mond is het lijntje naar de aarde. Maar doet het m niet volledig.
Oh ja, zorgen dat ik met mezelf in verbinding ben; muziek aan die de afgelopen tijd als mantra is voor me. Fijn meteen ook effect op hem.
Oh ja, ik voelde dat er even gereinigd mocht worden, baby op een arm, heilig hout aan steken met de vrije hand. Ogh wat een rust.
23.00 pff, wat nu nog dan..
"Het aapie moet weg" hoor ik; apendekentje aan de kant. Hmm beter maar nee..
Een blik op zn kleding; "ohhhhh zn nieuwe pakje is ook een aap!".
Ik was altijd alles eerst zodat alle niet-eigen energie getransformeert is en de kleding helemaal eigen is. Oke. Midden in de nacht andere kleding gepakt en omkleden maar (alle nieuwe kleding die we hebben gekregen meteen in de wasmand). Tja, being an empath runs in the family.
En dan eindelijk zie ik het tevreden mondje tevoorschijn komen. Meneer is back to the living (sleeping).
Ik heb de ruimte om even tegen de heerlijk warme man naast me te kruipen.
We mogen genieten van een aantal uur diepe slaap totdat het licht word.

With Love