Zeurende kinderen of zeurende ouders?

Steeds meer vraag ik het me af, wat is zeuren nou eigenlijk? Bestaat zeuren überhaubt wel?
Of geeft je kind eigenlijk expressie aan...
...een teleurstelling dat iets nog niet lukt?
...niet weten wat aan te moeten met de energie in het lijf?
...een manier van laten weten dat ze zich nog niet gehoord voelen?
...de vermoeidheid en nog niet zo goed weet hoe daar op te reageren?

En ligt het bij je kind? Of zeuren wij als ouders?
Is het een spiegel?
Dat je zelf heel moe bent en je even op halt moet?
Of dat je gewoon even niet weet wat je aan moet met de situatie?
Misschien zit je hoofd zo vol dat je helemaal niets kunt horen en loopt de emmer gewoon over?
Misschien mag het begrip 'zeuren' wel verdwijnen of transformeren naar 'expressie'? Of misschien gewoon een andere perceptie krijgen?

Ik weet wel dat ik, zeker na het schrijven van dit stukje, het woord zeuren en stom woord vind. Het zeurt een beetje in mn hoofd.

With Love